آلیاژ 420 استنلس استیلی مارتنزیتی است که مقاومت در برابر خوردگی آن مشابه آلیاژ 410 است. تفاوت این دو در میزان کربن آنهاست، به طوری که به علت نیاز به خاصیت سختی، لازم است درصد کربن در 420 به نسبت بالاتر باشد. هم چنین گرید 420 میتواند حداکثر 0.5 درصد مولیبدن داشته باشد.این آلیاژ در هر دو حالت بازپخت و سخت کاری مغناطیسی بوده و حداکثر مقاومت در برابر خوردگی تنها در شرایط سخت کاری کامل و سخت کاری و تنش گیری امکان پذیر است

در کاربرد هایی که نیازمند مقاومت خوب در برابر و سختی بالا هستیم، این آلیاژ گزینه مناسبی است. این آلیاژ معمولاً در کاربردهای در دماهای بالاتر از 427 درجه استفاده نمی شوند. به این علت که در دمای مذکور آلیاژ به شدت نرم شده و خواص ضد خوردگی خود را از دست می دهد.

استنلس استیل ۴۲۰ یا همان فولاد ضد زنگ ۴۲۰ که در استاندارد DIN با نام فولاد ۱٫۴۰۲۱ شناخته می شود از دسته فولادهای آلیاژی استنلس استیل بوده که با مشخصه X20Cr13 در میان فولادها شناخته می شود. استنلس استیل ۴۲۰ یک فولاد زنگ نزن سخت شونده تا عمق که در تمام شرایط، مغناطیسی می باشد(زنگ نزن بگیر). مقاومت به خوردگی این فولاد در مقایسه با فولادهای زنگ نزن آستنیتی پایین تر است، اما خواص مکانیکی بالاتری دارد. از فولاد ضد زنگ ۴۲۰ زمانی که استحکام، چقرمگی، مقاومت به سایش و مقاومت به خوردگی به صورت همزمان نیاز باشد، استفاده می شود. ترکیبات شیمیایی استنلس استیل ۴۲۰ %۰٫۱ – ۰٫۲ کربن، %۱ سیلیسیوم، %۱٫۵ منگنز، %۰٫۰۴ فسفر، %۰٫۰۱ گوگرد و %۱۲ – ۱۴ کروم میباشد.